MJEGULL

Ra mjegulla burg,
Ajo që më trembte
Asgjë s’është e paprekur më
Rreth meje

Heronjtë duhet të vdesin
Që me duart e tyre
Të mos e ndërrojnë emrin

Askush nuk është i praprekur më
Të bindur si gjethet vjeshtore
Bien pa u ndjerë

Është e padrejtë ajo që heronjtë bien
Ata ngjiten
Gjethet vjeshtore dhe trupat
Janë shtëpitë e tyre të braktisura

Mbetën veç gjymcakë përrreth

Përpëlitem i topitur nga kutërbimi i trupit të shformuar të planetit
Toka, si një shpuzore e drunjtë, digjet tymshëm
Nga shkundjet arrogante të cigareve

Çifte dashnorësh flenë ngjitur
Nën melodinë e erës në gjethet

Gjethet m’i huani të mbështjell
Trupin e pajetë të Tokës

Ra mjegulla det,
Mbi varrin e ri të Botës,
Varen shi-lotë të ëmbël resh
Nga fytyra e vranët e qiellit