Solum Victum

Sado që hesht

Tash s’e dëgjoj aq qashtër

Gurgullimën tënde në damarët e mi

Horizonti është bulëzuar

Si një qelq i ngrohur janari

Dëborë s’ka

Por gjurmët janë të shqueshme lehtë

Si lumenj që rrjedhin para meje

Si zogj plot bojë perëndimi

Ku ngjyej penelin e autoportretit

Mbaj vesh uturimën e erës

Mbi drurët e ngrirë kallkan

Është kujë vetmie mbi idhnimin e pyjeve

Siç njerëzit qajnë të vdekurit e tyre

Dhe do të hesht

Se dashuria më është për çfarë jam

Jo për gjurmimin e lumenjve të huaj

Se s’ka diell të ndjekë udhët e tjetrit

Në të tyren janë diej të pamposhtur

Natar

Më bartni

Mbi pëllëmbën e butë të erës

Që me avullin tim të laget

Goja e mpakur e harrimit

Dhe në sy përvëlues

T’i vë zjarrin hënëzave të humbura

Në tymnajën që na mban kaq larg

Në barkun e dendur të erës

Fletë – notoj me hap të ngathur

Poshtë meje

Bota fle e gënjyer nga qen besnikë

Mbi mua rëndon e gjatë rruga

Si një litar i pafund mundimi

Qytetin – mbështjellë nën sqetull

Dremit dhe frymënxjerr

Si një varkë e plagosur dallgësh

Qyteti me lëkurë të ashpër

Nga grafititë kokëforta të klithmave

Mesnatave të vjedhura të tij

I fundit ik nga ëndrra

Si një mbret i gënjyer nga shkëlqimi i fronit

Mund ta quani pushtim

Siç pagëzoni bijtë tuaj më emra toke

Ku treten etërit

Në pritje tonën

Siç presin qirinjtë agimin të shkrepëtijë