Rruga është mbushur me errësirë
Këpucët derdhi pluhurin e huajtur të qytetit
Përzier me re vocërrake drite të huajtura një makine që vjen nga pas
Rruga është e zënë nga heshtja e këmbëve të kalimtarëve
Nuk ke ku hedh një ftesë, një zë, një dorë të prerë pa shtrëngim
Të jesh i dashuruar është e pamundur në qytetin tim
Sepse s’ka trëndafilë që kuqëlojnë si fytyra të ndrojturish
S’ka as zogj, që si gjithëherë, të na mësojnë
S’ka si të ketë
Se nuk ka zogj të braktisur
Si njerëzit e braktisur të qytetit tim
Të duhet të vraposh
Pa këpucë të ngarkuara me qytet
Si vaporrë rënkues kreshtave të oqeanit
Me duar të lyera me hënë
Si bukë fëmijësh
Të duhet të vraposh
S’mbetet tjetër, veç të hedhësh një muzg supeve
Të mblidhesh kruspull në një shpellë të djersitur mendimesh
Të shkruash me gishta të ngjyer në hënë
Letrat e panisura të dashurisë
No comments:
Post a Comment