E Përhënura Baticë

Vdekje e trishtuar

Kur s’ke kujt ia lësh as rrobat

Një mijë biseda,

Një mijë vuajtje,

Një mijë milje udhëtime,

Të mos mjaftojnë të gjesh një strehë

Mizore të zgjohesh një frymë para vdekjes

As ëndrrën s’mund ta rrëfesh

Pezmi s’është qaramanì,

Por buka që shtrohet me plotmendje,

Në shtëpinë e re të epokës

Mund të bisedosh me një kalë,

Kalorës i skamur,

Qenit t’i besosh

Ç’sekret mund t’i thuash një makine,

Telefoni

Të qash kohën,

S’është qaramanì